Velen van ons streven naar zelfbewustzijn. Maar als het gaat om intimiteit, dan is er een patroon dat we soms actief vermijden om te analyseren en doorbreken. Ook al weten we dat het een voorspelbaar patroon is dat onze romantische relaties keer op keer schaadt.
Het patroon waar dit om gaat is dat we geneigd zijn om ons comfortabeler te voelen naarmate we minder van onszelf laten zien. In een online jungle van dating apps, sauna's en cruising bars kunnen we onszelf verliezen in de comfort van de anonimiteit. En ook al vinden we een seksuele partner die lang genoeg blijft om ons echt te kennen, dan komt er na verloop van tijd toch weer dat moment waarop we hunkeren naar de anonieme interacties.
Sommige homomannen zien zichzelf en elkaar als tikkende tijdbommen van drama of emotionele problemen. Wachtend om tot ontploffing te komen. Tegelijkertijd verlangen we naar verbinding. Dus we ontmoeten elkaar, hebben seks en maken ons weer uit de voeten. Op deze manier zijn we al lang en breed weg voordat bij een van beiden de bom ontploft. Op deze manier hoeven we niet eens voor onszelf duidelijk te maken wie de bom eigenlijk is (spoiler, it’s all of us). Door de ander op afstand te houden kunnen we op een veilige manier een versie van onszelf presenteren zoals we het liefst zouden willen zijn.
Dit is niet nieuw en ook niet exclusief voor homomannen. Jarenlang wijst het onderwerp 'waarom heteromannen vreemdgaan' naar de manier waarop een affaire ervoor zorgt dat de man zich jonger/sexier/meer in controle voelt. Een fantasieversie van zichzelf, degene die wordt weerspiegeld in de ogen van zijn minnares. Het verschil is echter dat wij niet de heteroseksuele man zijn die op middelbare leeftijd een affaire heeft en probeert te achterhalen hoe hij ooit over zichzelf dacht, in zijn jeugd. Wat de gemiddelde homoseksuele man zoekt in anonieme intimiteit is niet om terug te keren naar een vroegere staat, maar om tijdelijk een schone lei te zijn waar hij geen verleden heeft, of waar hij helemaal niet bestaat.
Sommige homomannen zien zichzelf en elkaar als tikkende tijdbommen van drama of emotionele problemen. Wachtend om tot ontploffing te komen. Tegelijkertijd verlangen we naar verbinding. Dus we ontmoeten elkaar, hebben seks en maken ons weer uit de voeten. Op deze manier zijn we al lang en breed weg voordat bij een van beiden de bom ontploft. Op deze manier hoeven we niet eens voor onszelf duidelijk te maken wie de bom eigenlijk is (spoiler, it’s all of us). Door de ander op afstand te houden kunnen we op een veilige manier een versie van onszelf presenteren zoals we het liefst zouden willen zijn.
