Jezelf verliezen in de comfort van anonimiteit

Velen van ons streven naar zelfbewustzijn. Maar als het gaat om intimiteit, dan is er een patroon dat we soms actief vermijden om te analyseren en doorbreken. Ook al weten we dat het een voorspelbaar patroon is dat onze romantische relaties keer op keer schaadt. 

Het patroon waar dit om gaat is dat we geneigd zijn om ons comfortabeler te voelen naarmate we minder van onszelf laten zien. In een online jungle van dating apps, sauna's en cruising bars kunnen we onszelf verliezen in de comfort van de anonimiteit. En ook al vinden we een seksuele partner die lang genoeg blijft om ons echt te kennen, dan komt er na verloop van tijd toch weer dat moment waarop we hunkeren naar de anonieme interacties.

Sommige homomannen zien zichzelf en elkaar als tikkende tijdbommen van drama of emotionele problemen. Wachtend om tot ontploffing te komen. Tegelijkertijd verlangen we naar verbinding. Dus we ontmoeten elkaar, hebben seks en maken ons weer uit de voeten. Op deze manier zijn we al lang en breed weg voordat bij een van beiden de bom ontploft. Op deze manier hoeven we niet eens voor onszelf duidelijk te maken wie de bom eigenlijk is (spoiler, it’s all of us). Door de ander op afstand te houden kunnen we op een veilige manier een versie van onszelf presenteren zoals we het liefst zouden willen zijn. 

Dit is niet nieuw en ook niet exclusief voor homomannen. Jarenlang wijst het onderwerp 'waarom heteromannen vreemdgaan' naar de manier waarop een affaire ervoor zorgt dat de man zich jonger/sexier/meer in controle voelt. Een fantasieversie van zichzelf, degene die wordt weerspiegeld in de ogen van zijn minnares. Het verschil is echter dat wij niet de heteroseksuele man zijn die op middelbare leeftijd een affaire heeft en probeert te achterhalen hoe hij ooit over zichzelf dacht, in zijn jeugd. Wat de gemiddelde homoseksuele man zoekt in anonieme intimiteit is niet om terug te keren naar een vroegere staat, maar om tijdelijk een schone lei te zijn waar hij geen verleden heeft, of waar hij helemaal niet bestaat.

Onze seksualiteit vormde zich in een vacuüm, een geheime veilige haven in ons hoofd, die we voor de wereld moesten verbergen. Als we het geluk hadden om op te groeien in een omgeving waar we uit de kast konden komen, ging dat soms gepaard met een streven naar perfectie. Om je familie niet nog meer tot last te zijn. We konden niet homo zijn én moeilijk. We konden geen homo zijn en ook nog emotionele problemen hebben. 

Als gevolg van het opgroeien zonder dat je hele persoon geliefd en geaccepteerd is, is het soms uit bescherming dat je delen van jezelf uit het contact houdt. Omdat je ze niet durft te laten zien, omdat het te overweldigend is of omdat je bang bent dat je erop af wordt gerekend. 

En zo groeien veel homojongens uit tot mannen die staan ​​te popelen om de versie van hen vrij te geven die ze zoveel jaren verborgen hielden; het ideale toekomstige zelf waarvan ze altijd hebben gedroomd: zelfverzekerd, seksueel, geestig, altijd gelukkig, met volle teugen van het leven! Als homoseksuele mannen zijn we meesters in het presenteren van onszelf op deze manier, en op onze beurt geloven we dat dit is wie we werkelijk zijn... in directe correlatie met hoe gemakkelijk het is voor een vreemde om ons verhaal te geloven. Hoe minder ze van ons wisten voor dit moment, hoe beter.

Ik geloof echt dat dit de hoofdoorzaak is van twee veelvoorkomende problemen die ik heb gezien bij homoseksuele mannelijke cliënten: "Ik vind het gemakkelijk om met vreemden te praten, maar moeilijk om mijn gevoelens en emoties te delen met mensen die dicht bij mij staan" en: "Mijn partner en ik verloor de seksuele dynamiek die ons na het eerste jaar samenbracht.” Beide dilemma's komen van het feit dat we de voorkeur geven aan wat wordt teruggekaatst door iemand die ons alleen kent zoals we ervoor kiezen om gepresenteerd te worden. We zijn opgegroeid met het vinden van troost bij vreemden op internet, of sluipen naar bars met valse ID's. We deelden vol vertrouwen onze seksualiteit met degenen die het verst van onze sociale kringen verwijderd waren. Afstand en schaarste resulteerden in een vreemde troost waar intimiteit een gecontroleerde ontsnapping uit het leven was, maar er dus geen deel van uitmaakte. 

Dus als we na verloop van tijd eindelijk een partner vinden die lang genoeg in de buurt is om de delen van onszelf te zien die we niet kunnen beheersen - het trauma, de problemen, de onzekerheden - is het alsof iemand ons ziet zoals we werkelijk zijn. Dit voelt als een zegen in vele facetten van het leven, eindelijk geliefd worden zoals je bent ... maar nu is intimiteit niet langer de gecontroleerde ontsnapping die het ooit was. De gevoelens en fantasieën die je deelt zijn nu met iemand die daadwerkelijk in je leven is; die je echt kent op je beste en slechtste momenten. 

Het seksuele deel van jezelf dat zich in een vacuüm heeft gevormd, weet niet hoe het daarbuiten moet bestaan. De emoties die veilig voelden om te delen vanuit de anonimiteit, voelen nu onstabiel omdat je mogelijk bang bent om de ander te verliezen. Omgekeerd zijn we bang om dicht bij andere homoseksuele mannen te zijn (in relaties of vriendschappen) uit angst dat hun gecompliceerde zelf te veel zal zijn om mee om te gaan. Omdat velen van ons nooit werd getoond dat de minder geschikte delen van onszelf beminnelijk waren - en velen van ons werd zelfs geleerd om die delen te haten.

Zoals veel van de 'struggles' die homomannen bezighouden, denk ik dat dit ten grondslag ligt aan het potentieel voor een unieke kracht. Daarom proberen Rene en ik actief meer ruimtes te creëren waar homomannen elkaar kunnen ontmoeten en hun ervaringen in de zoektocht naar intimiteit kunnen delen. Wat al deze mannen gemeen hebben zijn basale coping-mechanismen (ook wel overlevingsmechanismen) die ons dagelijks leven beïnvloeden. In staat zijn om deze patronen te observeren en ervan te leren, kan het verschil betekenen tussen persoonlijke groei en het in stand houden van een patroon waarmee je anderen op afstand houdt.